Steeds meer jong volwassenen weten de weg naar mijn praktijk te vinden. Veelal HSP-kinderen, niet zelden begaafd met een bovengemiddeld IQ. Jong volwassenen met of zonder label. Jongeren die het soms moeilijk(er) hebben hun eigen weg te vinden. Hun weg binnen het gezin (en opvoeding), maar zeker binnen school (massa i.p.v. individu), met vrienden en in clubverband. Zo wordt er bijvoorbeeld hinder ervaren van een veelheid aan prikkels die binnen komen.

In onze hedendaagse maatschappij lijkt het label soms belangrijker geworden dan het individu zelf, met een sticker erop weten we tenslotte in welk hokje iemand thuis hoort en wat dan de mogelijkheden en onmogelijkheden van zo iemand zijn. Persoonlijk kijk ik daar met een andere en iets bredere blik naar.

Ieder individu is uniek, met zijn of haar unieke kwaliteiten, met een eigen handleiding. Ik praat liever niet over ontwikkelingsstoornissen maar over een andere manier van ontwikkelen. Een ontwikkeling die past bij die specifieke persoon.

Ieder van ons heeft zogenoemde ‘ontwikkelingsstoornissen’, de een iets meer dan de ander, waarbij de huidig gehanteerde norm bepalend is OF je een label krijgt en zo ja, welk label. Ik vind het waardevoller om per individu te bekijken wat die persoon zelf ervaart, waar hij of zij tegen aan loopt om vervolgens door middel van begeleiding het individu opnieuw kennis te laten maken met zichzelf.

Begeleiding is maatwerk waarbij er gewerkt wordt aan begripsvorming en verruiming van inzicht van de persoon in zichzelf, om vervolgens samen op zoek te gaan naar adequate hulpmiddelen passend bij het unieke individu zelf. Alles met als doel het vergroten van het veiligheidsgevoel en het soepeler functioneren zodat iemand weer thuis kan komen bij zichzelf.